Σχολική Εκδήλωση για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος

Με αφορμή την 27η Ιανουαρίου: Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος, το Σχολείο μας τιμά τη μνήμη των θυμάτων με σχολική εκδήλωση την Τρίτη 28/1/2025.

Συμμετέχουν οι μαθητές της Γ’ τάξης υπό την καθοδήγηση του υπεύθυνου
εκπαιδευτικού κ. Βούκα Ντένις ειδικότητας ΠΕ02 – Φιλόλογος.

Σάρα Ναχμία: «Ακουγες ένα κλάμα. Κι ύστερα τίποτα»

«Τότε έρχονταν αποστολές από την Ουγγαρία. Είχε έρθει και μια αποστολή από την Κέρκυρα. Τις φέρνανε στο Μπρεζίνκι. Εκεί είχε από τη μια μεριά μια πόρτα που έμπαιναν οι αιχμάλωτοι στο στρατόπεδο και από την άλλη μεριά μια πόρτα που έβγαινε στα κρεματόρια. Εκεί ήταν και τα λουτρά όπου δούλευα εγώ και τα έβλεπα όλα. Οταν έρχονταν οι αποστολές, έβλεπα τον κόσμο που περνούσε μπροστά μας. Παιδάκια, μητέρες, γέροι κ.λπ. Εκεί στο λουτρό δουλεύαμε οκτώ Σλοβάκες και μια Ελληνίδα. Οταν είχα βραδινή βάρδια, ξυπνούσα τον Γερμανό που είχε υπηρεσία στο κρεματόριο και τον έβλεπα. »Εκείνη την ώρα δεν επιτρεπόταν να βγει κανείς από τις δουλειές του. Αλλά εγώ ήμουν στην πόρτα. Εβλεπα. Ο Γερμανός φορούσε τη μάσκα, έπαιρνε ένα κουτάκι στρογγυλό, ούτε ενάμισι κιλό πράγμα, και πήγαινε σ’ ένα παραθυράκι, μπροστά στο κρεματόριο, περίπου 50-70 πόντους μάκρος. Είχε μια σιδερένια πόρτα. Την άνοιγε ο Γερμανός και από εκεί έριχνε το αέριο. Ετσι γινόταν σ’ αυτό το κρεματόριο. Αδειαζε το κουτί και μόλις έκλεινε την πόρτα, άκουγες αμέσως ένα μουγκρητό, μια βοή. Υστερα άκουγες ένα κλάμα κι ύστερα δεν άκουγες πια τίποτα. Τότε έμπαινε ο Ζοντερκομάντο, άνοιγε τις πόρτες και τους έκαιγε».

(«Προφορικές μαρτυρίες Εβραίων της Θεσσαλονίκης για το Ολοκαύτωμα», 1998. Η Σάρα Ναχμία έφυγε για το Αουσβιτς από τη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1943. Στο στρατόπεδο έπαθε κοιλιακό τύφο και την έριξαν σε ένα μέρος με στοίβες από νεκρούς. H γραμματέας του στρατοπέδου, χριστιανή πολωνέζα αιχμάλωτη, την έστειλε στο νοσοκομείo και την έσωσε.)

Πηγή: Protagon.gr